ابوجعفر، محمد بن علی الباقر، مشهور به محمد باقر امام پنجم شیعیان که آن ها از وی با عنوان امام محمد باقر یاد می کنند. کنیه‌اش «ابوجعفر» و «باقرالعلوم» زادهٔ سوم صفر یا نخست رجب سال ۵۷ هجری در مدینه. پدر وی علی بن حسین و مادرش فاطمه بنت حسن بن علی است.
فرزندان:
برای محمد باقر هفت فرزند یاد کرده‌اند، پنج پسر و دو دختر:
- جعفر صادق. (امام ششم شیعیان)
- عبد الله بن محمد. او هم از ناحیه پدر و هم از ناحیه مادر با جعفر صادق متحد است. وی صاحب فضل و صلاح بوده که فردی از بنی امیه به او سم خورانید و او را کشت.[۱]
- ابراهیم بن محمد، از ام حکیم.
- عبید الله بن محمد، از ام حکیم.
- علی بن محمد، ام ولد.
- زینب بنت محمد، از ام ولد.[۲]
- ام سلمه، از ام ولد.
برخی، تنها شش فرزند برای محمد باقر نام برده‌اند و بر این باورند که وی فرزندی به نام عبید الله نداشته‌است.[۳]
گروهی دیگر گفته‌اند که دو دختر نداشته‌است، بلکه زینب و ام سلمه در حقیقت دو نام برای یک دختر است[۴].
یاران و شاگردان
به دلیلی سستی حکومت امویان باقر و فرزندش صادق توانستند حوزه‌های بزرگ درسی ایجاد کنند. بخش بزرگی از احادیث شیعیان از این دو شخص است و مثل قال باقر و قال صادق که میان شیعیان رواج دارد نیز به این نکته اشاره دارد. بعضی از بزرگان اهل سنت و بعضی از مردم ایران نیز جزء شاگردان محمد باقر بوده‌اند که نام برخی به شرح زیر است.
- ابوعبداللّه جابربن یزید بن حارث جعفی
- محمد ابن مسلم ثقفی کوفی
- عبدالملک بن اَعیَن
- سلیمان بن خالد
- برید بن معاویه عجلی
- ابوخالد کابلی
- فُضَیل بن یَسار
- ابوالصّبّاح کِنانی
- حمّاد بن ابی سلیمان (ایرانی)
- داوود بن ابی هند سرخسی(ایرانی)
- محمّد بن اسحاق (ایرانی)
- میمون قدّاح مکّی
- معروف بن خرّبُوذ
- عبدالله بن عطاء مکّی
علی بن حسین (۱۵ جمادی‌الاول سال ۳۶ هجری[۱] (صحیح‌ترین قول) و یا سال ۳۸ هجری [۲][۳][۴] - ۱۲[۵] یا ۱۸[۶] یا ۲۵[۷] محرم سال ۹۵ هجری) ملقب به سجاد و زین‌العابدین و علی اوسط[۸] چهارمینامام شیعیان است. مادرش، به اعتقاد بسیاری از شیعیان و تعداد قابل توجهی از سنی‌ها، شهربانو دختریزدگرد سوم ساسانی (پادشاه ایران) بود.[۹][۱۰][۱۱] ولی به روایت ابن قتیبه و ابن سعد مادر وی کنیزی از اهالی سند دانسته شده‌است، نام این کنیز را غزاله یا سُلافه آورده‌اند.[۱۲]
حسین بن علی، امام سوم شیعیان است. وی در میان ایشان با عنوان‌های امام حسین، ثارالله (به معنای خون بهای خدا)، خامس آل عبا، سبط، زکی، وفی، سیدالشهداء و اباعبدالله مشهور است. [۱] کنیهوی اباعبدالله‌است. سجاد، امام چهارم شیعیان فرزند وی است.[۲] او فرزند علی بن ابی طالب و فاطمه(دختر محمد پیامبر اسلام) است. حسین ۳ شعبان ۴ هجری قمری در مدینه زاده شد و در ۱۰ محرم ۶۱(برابر ۲۰ مهرماه سال ۵۹ خورشیدی[۳]) در کربلا واقع در عراق کنونی در نبرد کربلا کشته شد.
حسن بن علی، پسر علی بن ابی طالب (امام نخست شیعیان) و فاطمه دختر محمّد، امام دوم شیعیان که آن‌ها از وی با عنوان امام حسن مجتبی یاد می‌کنند. وی مکنّی به ابومحمد و ملقب به مجتبی از اهل بیت و نیز پنج تن آل عبا به شمار می‌آید. از دیدگاه برخی از اهل سنت، او پنجمین و آخرین خلیفه از خلفای راشدین محسوب می‌شود.
حسن بن علی، در سال ۳ هجری زاده شد و پس از پدر به امامت (در دیدگاه شیعیان) و خلافت مشغول شد. ولی پس از مدت کوتاهی به صلح با معاویه بن ابوسفیان رضایت داد[۱] حسن بن علی سرانجام در ۲۸ صفر سال ۵۰ هجری درگذشت.